Bugün aynaya bakarken aniden dalıp gittim - 00'lı ben, 18 yaşında olmadığımı çoktan unuttum, bir göz kırpışında yirmili yaşların eşiğinde duruyorum. Gerçekten, bu kadar hızlı olacağını düşünmemiştim.
Etrafımdaki arkadaşlar evlilik ve çocuk yapma konuşmaya başladı, yaşam temposu o kadar hızlı ki nefes almakta zorlanıyorum, sanki dün evde şımarıklık yapıyordum, sıcak yemekler bekliyordum, doğal olarak uyanana kadar uyuyordum.
Yirmili yaşlarımda dışa dönük ve uyumlu olacağımı düşünmüştüm, ama en basit aile bağlarını bile zorlanarak kuruyorum. İşimin istikrarlı, gelirimin tatmin edici olacağını ve sevgilimle dağları, denizleri, gün batımlarını gezip göreceğimizi sanmıştım. Ama gerçek şu ki, evlilik konuşmaları kapıda, ben hâlâ kendimi bulmaya çalışıyorum.
Hayat bana para kazanmam için baskı yapıyor, yaş ise olgunlaşmamı istiyor, bedenim ise sağlıklı olmamı talep ediyor. Yetişkinler dünyası, sanki pek de mutlu değil. O değerli ama önemsiz gençliğim de geri sayımda. Zaman yaş katıyor ama beni uygun bir yetişkin yapmadı, ben henüz olgunlaşmaya hazır değilken, sorumluluk alacağım yaşa geldim; bir zamanlar otuz yaşın çok uzak olduğunu düşünmüştüm.
Hayat sonunda merhametli, beni koşmaya zorluyor ve köşede gizlice sürprizler bırakıyor. Ben de bu beceriksiz ama gerçek halimi kabullenmeyi öğrenmeye başladım. Gece geç saatlerde iş için kaygılanıyorum, sabahın ilk ışığına gülümsemek içinse. Aile içinde bazen çaresiz hissediyorum, ama telefonun diğer ucundaki ebeveynlerimin uyarıları her zaman kalbimi ısıtıyor.
Meğer büyümek, aniden mükemmel bir yetişkin haline gelmek değil, kusurlu olan kendinle barışmayı öğrenmekmiş. Otuz yaşına dair korku, belki de yirmi yaşına dair endişe gibi. Gerçekten oraya vardığında, belki o yaşa ait manzarayı ve sakinliği keşfedeceksin.
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Bugün aynaya bakarken aniden dalıp gittim - 00'lı ben, 18 yaşında olmadığımı çoktan unuttum, bir göz kırpışında yirmili yaşların eşiğinde duruyorum. Gerçekten, bu kadar hızlı olacağını düşünmemiştim.
Etrafımdaki arkadaşlar evlilik ve çocuk yapma konuşmaya başladı, yaşam temposu o kadar hızlı ki nefes almakta zorlanıyorum, sanki dün evde şımarıklık yapıyordum, sıcak yemekler bekliyordum, doğal olarak uyanana kadar uyuyordum.
Yirmili yaşlarımda dışa dönük ve uyumlu olacağımı düşünmüştüm, ama en basit aile bağlarını bile zorlanarak kuruyorum. İşimin istikrarlı, gelirimin tatmin edici olacağını ve sevgilimle dağları, denizleri, gün batımlarını gezip göreceğimizi sanmıştım. Ama gerçek şu ki, evlilik konuşmaları kapıda, ben hâlâ kendimi bulmaya çalışıyorum.
Hayat bana para kazanmam için baskı yapıyor, yaş ise olgunlaşmamı istiyor, bedenim ise sağlıklı olmamı talep ediyor. Yetişkinler dünyası, sanki pek de mutlu değil. O değerli ama önemsiz gençliğim de geri sayımda. Zaman yaş katıyor ama beni uygun bir yetişkin yapmadı, ben henüz olgunlaşmaya hazır değilken, sorumluluk alacağım yaşa geldim; bir zamanlar otuz yaşın çok uzak olduğunu düşünmüştüm.
Hayat sonunda merhametli, beni koşmaya zorluyor ve köşede gizlice sürprizler bırakıyor. Ben de bu beceriksiz ama gerçek halimi kabullenmeyi öğrenmeye başladım. Gece geç saatlerde iş için kaygılanıyorum, sabahın ilk ışığına gülümsemek içinse. Aile içinde bazen çaresiz hissediyorum, ama telefonun diğer ucundaki ebeveynlerimin uyarıları her zaman kalbimi ısıtıyor.
Meğer büyümek, aniden mükemmel bir yetişkin haline gelmek değil, kusurlu olan kendinle barışmayı öğrenmekmiş. Otuz yaşına dair korku, belki de yirmi yaşına dair endişe gibi. Gerçekten oraya vardığında, belki o yaşa ait manzarayı ve sakinliği keşfedeceksin.