Kararsız olmak, karar verme yeteneğinin eksikliği, arkasında kendinin iyi seçimler yapabileceğine inanmamak yatıyor. Bu yüzden ne yaparsan yap, başkalarına sormayı seviyorsun, başkalarının sana ne yapman gerektiğini doğrudan söylemesini istiyorsun. Zor da olsa bir karar verdiğinde, bu kararı da pek sağlam tutamıyorsun; birisi çıkıp "bunu yapma" dediğinde, yeniden tereddüt etmeye başlıyorsun. Onun söylediklerinin de doğru olduğunu düşünüyorsun. Öncelikle, bu durumu açıklamak gerekirse, genelde iki kaynaktan geliyor: Birincisi, çocukken karar verme fırsatın olmaması; örneğin, ebeveynlerin sana soruyor, sen A diyorsun ama sonunda ebeveynlerin yine B diyor. Sen ne demek istersin? Ebeveynlerin "sen hiçbir şey anlamıyorsun, biz yapalım" diyor. Bu durum zamanla senin hiç karar vermeni engelliyor ve karar vermenin sonuçlarını da bilmiyorsun. Ebeveynlerin korkutması da cabası; "bu konuda bir şey bilmezsen, yanlış yaparsan, sonuçlar kötü olur" diyorlar. Böylece karar vermekten korkmaya başlıyorsun, sonuçların çok ciddi olabileceğini düşünerek, daha da çekingen oluyorsun. İkincisi, her seferinde eleştirilmek veya reddedilmek; örneğin, A'yı seçtiğinde, sonunda "sadece A'yı seçtiğin için böyle oldu" diyorlar. "Başından beri bizim söylediğimize dinleseydin, B'yi seçseydin daha iyi olurdu" diyorlar. Bir alanda uzmanlık seçtiğinde, sürekli "bak, işin ne kadar kötü, hiçbir geleceği yok" diye dırdır ediyorlar. "Başından beri bizim dediklerimize dinleseydin, şimdi daha iyi olurdun" diyorlar. Böyle olunca, karar versen bile kendini sorguluyorsun. Üçüncüsü, yoğun bir stres ve korku. Daha önce bir kararın gerçekten büyük sorunlara yol açması ya da ebeveynlerinin ciddi şekilde korkutması; örneğin, "eğer böyle yaparsan, biz ölürüz" demesi. Böylece, karar vermek her zaman büyük felaket hayalleriyle dolu oluyor ve sırtındaki yük daha da ağırlaşıyor. Böylece, zihniyetin karar vermekten korkmak ve verdiğin kararların kesinlikle yanlış olduğunu düşünmek haline geliyor. O yüzden ne yapacaksın? Kısaca, sürekli karar verme yeteneğinden mahrum kaldığın için, bu konuda hâlâ bir çocuk olduğunu kabul et. Eğer çocuksan, sıfırdan öğrenmek zorundasın. Kendine şunu söyle: "Şu andan itibaren, kendimin gelişmesine yardımcı olacağım, küçük şeylerden başlayarak daha fazla karar vereceğim; yanlış yaparsam, kendimi yargılamayacağım, çünkü bu kaçınılmaz bir süreç, bir gün birden bire kişiliğimin değişmesini bekleme, çocukluktan yetişkinliğe geçmek."
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Kararsız olmak, karar verme yeteneğinin eksikliği, arkasında kendinin iyi seçimler yapabileceğine inanmamak yatıyor. Bu yüzden ne yaparsan yap, başkalarına sormayı seviyorsun, başkalarının sana ne yapman gerektiğini doğrudan söylemesini istiyorsun. Zor da olsa bir karar verdiğinde, bu kararı da pek sağlam tutamıyorsun; birisi çıkıp "bunu yapma" dediğinde, yeniden tereddüt etmeye başlıyorsun. Onun söylediklerinin de doğru olduğunu düşünüyorsun. Öncelikle, bu durumu açıklamak gerekirse, genelde iki kaynaktan geliyor: Birincisi, çocukken karar verme fırsatın olmaması; örneğin, ebeveynlerin sana soruyor, sen A diyorsun ama sonunda ebeveynlerin yine B diyor. Sen ne demek istersin? Ebeveynlerin "sen hiçbir şey anlamıyorsun, biz yapalım" diyor. Bu durum zamanla senin hiç karar vermeni engelliyor ve karar vermenin sonuçlarını da bilmiyorsun. Ebeveynlerin korkutması da cabası; "bu konuda bir şey bilmezsen, yanlış yaparsan, sonuçlar kötü olur" diyorlar. Böylece karar vermekten korkmaya başlıyorsun, sonuçların çok ciddi olabileceğini düşünerek, daha da çekingen oluyorsun. İkincisi, her seferinde eleştirilmek veya reddedilmek; örneğin, A'yı seçtiğinde, sonunda "sadece A'yı seçtiğin için böyle oldu" diyorlar. "Başından beri bizim söylediğimize dinleseydin, B'yi seçseydin daha iyi olurdu" diyorlar. Bir alanda uzmanlık seçtiğinde, sürekli "bak, işin ne kadar kötü, hiçbir geleceği yok" diye dırdır ediyorlar. "Başından beri bizim dediklerimize dinleseydin, şimdi daha iyi olurdun" diyorlar. Böyle olunca, karar versen bile kendini sorguluyorsun. Üçüncüsü, yoğun bir stres ve korku. Daha önce bir kararın gerçekten büyük sorunlara yol açması ya da ebeveynlerinin ciddi şekilde korkutması; örneğin, "eğer böyle yaparsan, biz ölürüz" demesi. Böylece, karar vermek her zaman büyük felaket hayalleriyle dolu oluyor ve sırtındaki yük daha da ağırlaşıyor. Böylece, zihniyetin karar vermekten korkmak ve verdiğin kararların kesinlikle yanlış olduğunu düşünmek haline geliyor. O yüzden ne yapacaksın? Kısaca, sürekli karar verme yeteneğinden mahrum kaldığın için, bu konuda hâlâ bir çocuk olduğunu kabul et. Eğer çocuksan, sıfırdan öğrenmek zorundasın. Kendine şunu söyle: "Şu andan itibaren, kendimin gelişmesine yardımcı olacağım, küçük şeylerden başlayarak daha fazla karar vereceğim; yanlış yaparsam, kendimi yargılamayacağım, çünkü bu kaçınılmaz bir süreç, bir gün birden bire kişiliğimin değişmesini bekleme, çocukluktan yetişkinliğe geçmek."